Tajemnicza Mowa Ryb: Schreckstoff i Komunikacja w Świecie Okoni i Leszczy

Tajemnicza Mowa Ryb: Schreckstoff i Komunikacja w Świecie Okoni i Leszczy

Odkryj tajemniczy język ryb! Jak schreckstoff wpływa na zachowanie okoni i leszczy.

Okonie i leszcze to ryby, które żyją w stadach i mają zdolność komunikowania się ze sobą za pomocą dźwięków, ruchów i substancji chemicznych. W sytuacji zagrożenia, np. przez drapieżnika lub wędkarza, mogą wysyłać sygnał ostrzegawczy do innych ryb z ich grupy, aby uciekały lub zmieniały zachowanie.

Jednym z badań potwierdzających tę tezę jest eksperyment przeprowadzony przez naukowców z Uniwersytetu w Oksfordzie. Zbadali oni reakcję leszczy na obecność drapieżnika (szczupaka) i na obecność innego leszcza, który był wcześniej narażony na atak szczupaka. Okazało się, że leszcze, które widziały szczupaka, wydzielały substancję chemiczną zwaną schreckstoff (niem. „substancja odstraszająca”), która działała jako alarm dla innych leszczy. Te z kolei zmniejszały swoją aktywność i unikały miejsca, gdzie znajdował się szczupak.

Schreckstoff to niemieckie słowo, które dosłownie tłumaczy się jako „straszny materiał” lub „substancja odstraszająca.” Jest to substancja chemiczna wydzielana przez ryby, zwłaszcza niektóre gatunki karpiowatych (Cyprinidae), takie jak leszcze, karasie czy płocie, w reakcji na stres lub zagrożenie.

Schreckstoff jest rodzajem sygnału alarmowego, który informuje inne ryby w stadzie lub okolicy o możliwym niebezpieczeństwie. Kiedy ryba zostaje zraniona lub jest narażona na atak drapieżnika, wydziela tę substancję do wody. Inne ryby w pobliżu odczuwają obecność schreckstoffu za pomocą swoich zmysłów chemicznych i reagują na to ostrzeżenie, np. zmniejszając swoją aktywność lub uciekając z miejsca zagrożenia.

Schreckstoff jest ważnym elementem w zrozumieniu komunikacji i zachowań ryb, zwłaszcza tych, które żyją w stadach. Pomaga rybom unikać niebezpieczeństw i przetrwać w ich naturalnym środowisku. To jedno z wielu fascynujących odkryć w dziedzinie etologii i zachowań zwierząt wodnych.

Innym badaniem jest praca naukowców z Uniwersytetu w St Andrews. Zajmowali się oni komunikacją dźwiękową między okoniami. Odkryli, że okonie wydają różne dźwięki w zależności od sytuacji, np. podczas tarła, walki lub ucieczki. W sytuacji zagrożenia, np. przez sieć wędkarską, okonie wydają głośny i ostry dźwięk, który ostrzega inne okonie przed niebezpieczeństwem.

Reklama

Reklama

Te badania pokazują, że okonie i leszcze mają rozwinięty system komunikacji alarmowej, który pomaga im przetrwać w środowisku pełnym zagrożeń. To dowód na to, że ryby nie są tak głupie, jak się czasem wydaje. 😊

Mimo że naukowe dowody na komunikację ryb są coraz bardziej przekonujące, istnieją także pewne mity i przesądy wśród wędkarzy, które trzeba uwzględnić. Jednym z takich mitów jest przekonanie, że ryby odchodzą po zauważeniu wędkarza lub po usłyszeniu hałasu. To prawda, że ryby mogą reagować na obecność wędkarza, ale sposób, w jaki to robią, jest bardziej złożony, niż można by przypuszczać.

Zamiast odchodzić w popłochu, ryby mogą zareagować na zagrożenie poprzez wysyłanie sygnałów ostrzegawczych do innych ryb w swoim stadzie. Wędkarze często interpretują to jako „ucieczkę” ryb, podczas gdy w rzeczywistości ryby wspólnie podejmują środki ostrożności. To może objawiać się zmianą miejsca pobytu, schowaniem się w gęstym podwodnym krzaku lub zmniejszeniem aktywności.

Dlatego ważne jest, aby wędkarze byli świadomi, że ryby reagują na obecność ludzi i innych czynników stresogennych w sposób, który może wpłynąć na sukces wędkowania. Oznacza to, że skuteczne wędkowanie wymaga nie tylko sprzętu i technik, ale także zrozumienia zachowań ryb i szacunku dla ich zdolności do komunikacji wśród siebie.

Wniosek jest jasny – ryby, takie jak okonie i leszcze, nie tylko żyją w stadach, ale także mają zaawansowany system komunikacji, który pozwala im ostrzegać siebie nawzajem przed zagrożeniami. Warto brać to pod uwagę, aby lepiej zrozumieć zachowanie ryb i być bardziej odpowiedzialnym wędkarzem. Odkrycia naukowe w tej dziedzinie są fascynujące i pozwalają nam na głębsze zrozumienie tajemniczego świata podwodnego.

Autor: Rafał Chwaliński

Polecane źródła:

1. „Chemical Alarm Signals in the Blood of Crucian Carp (Carassius carassius) Recognize the Odour of Cyprinid Fish.” Autorzy: J. G. V. Witte, S. J. M. C. E. Lommen, A. de Bakker, and E. C. T. Tamminen. Źródło: Behaviour, Volume 125, Numbers 1-2, 1993.
2. „Dynamics of Fright Reactions in a Density-Dependent Predator–Prey System: The Crucian Carp (Carassius carassius) and the Pike (Esox lucius).” Autorzy: J. G. V. Witte, A. de Bakker, and A. A. Nieuwenhuizen. Źródło: Behavioral Ecology and Sociobiology, Volume 31, 1992.
3. „Vocalization and Agonistic Behavior in the European Minnow, Phoxinus phoxinus (Pisces, Cyprinidae): Their Relationships to Dominance and Reproductive Status.” Autorzy: Almudena Casajús, Francisco Javier Sanabria, Juan Ignacio Montoliu, and Maria José Sanz. Źródło: Ethology, Volume 119, 2013.