Zarybianie w XIX wieku: Współpraca Międzynarodowa na Rzecz Ochrony Ryb

Zarybianie w XIX wieku: Współpraca Międzynarodowa na Rzecz Ochrony Ryb

W drugiej połowie XIX wieku, korzenie współpracy w regionie sięgają daleko w celu ochrony i przywracania populacji ryb. Jednak, inaczej niż wcześniej te działania skupiały się głównie na wodach śródlądowych. Rozwinięcie techniki sztucznego rozmnażania ryb oraz rozkwit zarybień na dużą skalę od początku lat 50. XIX wieku dawały nadzieję na odbudowę populacji niektórych gatunków ryb, które ucierpiały w wyniku rewolucji przemysłowej i postępującej degradacji środowiska.

Reklama

Zaangażowanie Prus: Jednym z czołowych promotorów polityki zarybieniowej w tym okresie były Prusy, szczególnie po przyjęciu ustawy rybackiej w 1874 roku. Prusy skupiały swoją uwagę na populacjach łososia i pstrąga morskiego, ryb łowionych w dużej ilości przez niemieckich rybaków. Jednakże wiele miejsc, w których odbywały się połowy (takie jak Bałtyk i wiele rzek wpadających do niego) oraz procesy rozrodu (np. dorzecze górnej Wisły na terenie Galicji) znajdowały się na terytoriach różnych państw, co wymagało współpracy przynajmniej dwóch stron.

Reklama

Reklama

Współpraca Prus i Polski: W związku z tym strona pruska, reprezentowana przez Deutscher Fischerei-Verein w Berlinie, aktywnie zaangażowała się w proces zarybień łososiem w dorzeczu górnej Wisły. Współpracowali z pierwszą polską organizacją rybacką, czyli Krajowym Towarzystwem Rybackim (KTR) w Krakowie, które powstało w 1879 roku. Na początku dostarczali na swój koszt ikrę, często pochodzącą z ryb z Renu, którą inkubowano w dorzeczu górnej Wisły, a wylęg rozpuszczano w rzekach. Jednak po kilku latach zaczęto wykorzystywać lokalny materiał zarybieniowy, którego pozyskanie finansowała strona pruska.

Włączenie Partnerów z Innych Krajów: Biorąc pod uwagę, że obszar zainteresowania rozciągał się na terytorium innych państw, podjęto próby włączenia do tych działań partnerów z tych krajów. Przykładowo, 29 października 1895 roku we Wrocławiu zawarto umowę między trzema towarzystwami rybackimi – pruskim, Cesarskim Rosyjskim Towarzystwem Hodowli Ryb i Rybołówstwa w St. Petersburgu oraz KTR. Zgodnie z tą umową miały być przeprowadzane zarybienia łososiem w dorzeczu Wisły w liczbie 1,5 mln narybku rocznie.

Podsumowanie: Współpraca między państwami w zakresie zarybiania odgrywała kluczową rolę w przywracaniu populacji ryb, które ucierpiały w wyniku rewolucji przemysłowej i degradacji środowiska. Prusy, Polska oraz inne kraje współpracowały w celu ochrony i przywracania populacji ryb, co stanowiło istotny krok w historii ochrony przyrody i rybołówstwa.