Jakie było wędkarstwo w Polsce w latach 1918-1939 roku

Wędkarstwo w Polsce w okresie międzywojennym, czyli w latach 1918-1939, cieszyło się dużą popularnością, zwłaszcza wśród mieszkańców miast, którzy chętnie spędzali wolny czas na łowieniu ryb w pobliskich rzekach i jeziorach.

W tym okresie działało wiele organizacji i stowarzyszeń wędkarskich, m.in. Polski Związek Wędkarski, który został założony w 1923 roku. Celem tych organizacji było propagowanie wędkarstwa jako zdrowej formy wypoczynku oraz ochrona zasobów wodnych przed nadmiernym wędkowaniem i kłusownictwem.

W latach międzywojennych, wędkarstwo było dostępne głównie dla zamożniejszych warstw społeczeństwa, którzy mieli na to środki finansowe oraz czas. Wędkowanie było też popularne wśród wojskowych, którzy podczas służby mieli dostęp do wód, gdzie mogli łowić ryby.

Wędkarze mieli dostęp do wielu łowisk, zwłaszcza w górskich regionach Polski, gdzie znajdowały się liczne górskie potoki i rzeki, obfitujące w pstrągi i lipienie. Popularnymi miejscami do wędkowania były także rzeki: Wisła, Odra, Warta, Pilica i San, a także jeziora mazurskie i kaszubskie.

W latach 30-tych, wędkarstwo stało się coraz bardziej popularne, co skłoniło władze państwowe do uchwalenia ustaw dotyczących ochrony ryb oraz łowienia ryb. W 1931 roku uchwalono ustawę o rybactwie śródlądowym, która wprowadziła ograniczenia co do ilości i wielkości łowionych ryb oraz zakazała używania niektórych metod łowienia, takich jak łowienie przy pomocy siatek.

Podsumowując, wędkarstwo w Polsce między 1918 a 1939 rokiem cieszyło się dużą popularnością wśród mieszkańców miast, a dostępność do różnych łowisk umożliwiała amatorom wędkowania na łowienie ryb w pobliżu swojego miejsca zamieszkania. W tym okresie działało wiele organizacji wędkarskich, które miały na celu propagowanie tej formy rekreacji oraz ochronę zasobów wodnych.