ZarzÄ dzanie oparte na ekosystemie przewyższa zarybianie w poprawie populacji ryb
Autor RafaÅ ChwaliÅski
W kontekÅcie globalnych wysiÅków na rzecz ochrony ekosystemów wodnych, nowe badanie prowadzone przez zespóŠnaukowców, w tym Johannesa Radingera, przyniosÅo przeÅomowe wnioski dotyczÄ ce skutecznoÅci różnych metod zarzÄ dzania populacjami ryb. Badanie wykazaÅo, że metody zarzÄ dzania oparte na caÅym ekosystemie sÄ znacznie bardziej efektywne niż zarybianie poszczególnych gatunków w kontekÅcie zwiÄkszania liczebnoÅci ryb w naturalnych Årodowiskach wodnych.
W ramach eksperymentu, który objÄ Å 20 jezior i trwaÅ szeÅÄ lat, naukowcy skupili siÄ na porównaniu tradycyjnych zarybieÅ z innowacyjnymi podejÅciami do zarzÄ dzania habitatem, takimi jak tworzenie pÅytkich stref przybrzeżnych i dodawanie martwego drewna do jezior. Wyniki eksperymentu byÅy jednoznaczne: podczas gdy zarybianie nie przyniosÅo oczekiwanych efektów wzrostu populacji ryb, tworzenie pÅytkich stref przybrzeżnych skutecznie zwiÄkszaÅo liczebnoÅÄ ryb, zwÅaszcza mÅodych osobników.
Strefy przybrzeżne peÅniÄ
kluczowÄ
rolÄ ekologicznÄ
, oferujÄ
c zarówno optymalne warunki do rozmnażania, jak i naturalne schronienia, które zmniejszajÄ
ryzyko ze strony drapieżników. Tym samym, dziaÅanie to sprzyja wzrostowi mÅodych ryb i ogólnej liczebnoÅci populacji. ZarzÄ
dzanie ekosystemowe uwzglÄdnia szerszÄ
perspektywÄ ekologicznÄ
, oferujÄ
c zrównoważone i dÅugofalowe korzyÅci dla bioróżnorodnoÅci wód ÅródlÄ
dowych.
Jednakże, mimo obiecujÄ cych wyników, wdrożenie zarzÄ dzania ekosystemowego na szerokÄ skalÄ napotyka na bariery polityczne i finansowe. Dlatego istotne jest zwiÄkszanie ÅwiadomoÅci i wsparcia dla takich inicjatyw, aby skutecznie przyczyniÄ siÄ do odbudowy i ochrony zdegradowanych ekosystemów.
PeÅne badanie zostaÅo opublikowane w prestiżowym czasopiÅmie „Science” pod tytuÅem „Ecosystem-based management outperforms species-focused stocking for enhancing fish populations”, a jego wspóÅautorami sÄ również Sven Matern, Thomas Klefoth, Christian Wolter, Fritz Feldhege, Christopher T. Monk, oraz Robert Arlinghaus. DOI: 10.1126/science.adf0895
Opis infografiki:
Mechanizmy dynamiki populacji wynikajÄ ce z zarzÄ dzania siedliskiem opartego na ekosystemie poprzez tworzenie pÅytkich stref przybrzeżnych i dodawanie grubych siedlisk leÅnych oraz z zarzÄ dzania zarybieniem ukierunkowanego na gatunki. W przypadku ryb ograniczenia populacji zwiÄ zane z wÄ skim gardÅem ÅmiertelnoÅci zależnym od zagÄszczenia u mÅodych osobników sÄ szczególnie ważne (13, 14). ŻóÅte pole wskazuje arenÄ Å¼erowania zaangażowanÄ w kompromis miÄdzy wzrostem ryb a ÅmiertelnoÅciÄ w strefach przybrzeżnych jezior. Najmniejsze klasy dÅugoÅci ryb stajÄ w obliczu ważnego kompromisu miÄdzy zapewnieniem wystarczajÄ cych zasobów pożywienia w celu wsparcia wzrostu do dÅugoÅci przekraczajÄ cych szerokoÅÄ rozwarcia ich drapieżników, a jednoczeÅnie minimalizacjÄ narażenia na drapieżnictwo (17). Dlatego dostosowujÄ swoje zachowanie żerowania w oparciu o postrzegane ryzyko drapieżnictwa (tj. żerowanie wrażliwe na ryzyko drapieżnictwa). Ten kompromis miÄdzy podejmowaniem ryzyka drapieżnictwa a żerowaniem jest ksztaÅtowany przez konkurencjÄ wewnÄ trzgatunkowÄ i miÄdzygatunkowÄ oraz przestrzenne rozmieszczenie zasobów pożywienia. Ryby mÅode mogÄ Å¼erowaÄ w dochodowych, ale ryzykownych obszarach poza schronieniem (tj. wrażliwy skÅadnik populacji) lub przenosiÄ siÄ do schronieÅ (np. roÅlinnoÅÄ, grube struktury drewniane lub pÅytkie wody), aby ograniczyÄ ÅmiertelnoÅÄ (tj. niewrażliwy skÅadnik populacji), ale kosztem spożycia pokarmu (18, 19). Chociaż poprawa siedliska może poprawiÄ ten kompromis miÄdzy wzrostem a ÅmiertelnoÅciÄ , aby umożliwiÄ wiÄkszej liczbie ryb mÅodych wzrost w populacji, zarybianie gatunkami, które w przeciwnym razie rozmnażaÅyby siÄ naturalnie, nie zmieniÅoby konfiguracji przestrzennej aren żerowania; zwiÄkszyÅoby to jedynie konkurencjÄ lub drapieżnictwo bez możliwoÅci znalezienia schronienia przed ÅmiertelnoÅciÄ . ZdjÄcia po lewej i na Årodku dziÄki uprzejmoÅci Floriana Möllersa/AVN.