Odkrycia na przełomie epok lodowcowych: Wczesne rybołówstwo w Beringii
Autor Rafał Chwaliński
W odległej Beringii, regionie rozciągającym się od wschodniej Syberii po zachodnią Alaskę, archeolodzy odkryli fascynujące wczesne praktyki rybołówstwa, które rzucają nowe światło na adaptacje ludzkie z epok lodowcowych. W badaniach opublikowanych w renomowanym czasopiśmie Science Advances zespół kierowany przez Bena A. Pottera dostarczył dowodów na istnienie zorganizowanego rybołówstwa już 13 000 lat temu. To odkrycie ilustruje, jak pradawne społeczności musiały przystosować się do dynamicznych zmian klimatycznych i ekologicznych, jakie zaszły pod koniec epoki lodowcowej.
Odkrycia, poczynione na terenie centralnej Alaski, dostarczają dowodów na eksploatację zarówno ryb słodkowodnych, jak i anadromicznych. Wśród zidentyfikowanych gatunków znalazły się łososie, leszcze, tajmień i szczupaki. Analizy zooarchaeologiczne i biomolekularne wskazują, że te gatunki były wykorzystywane w różnorodny sposób, od łowienia pojedynczych okazów do bardziej złożonych strategii gromadzenia i przechowywania.
Pradawne społeczności Beringii musiały stawić czoła zmieniającym się środowiskom, co wymagało elastyczności i innowacyjnych strategi przetrwania. Wschodnia Beringia, będąca kluczowym miejscem migracji ludów do Nowego Świata, pozwala lepiej zrozumieć szlaki rozprzestrzeniania się pierwotnych mieszkańców obu Ameryk.
Kontekst badań sugeruje, że Młodszy Dryas, okres charakteryzujący się nagłym ochłodzeniem klimatu, mógł doprowadzić do poszerzenia zakresu dostępnych zasobów w diecie mieszkańców Beringii. Redukcja dostępności większych ssaków lądowych mogła zmusić ludzi do zwrócenia uwagi na bardziej obfite zasoby wodne, co w konsekwencji spowodowało rozwój umiejętności związanych z rybołówstwem.
Dalsze analizy wskazują na brak intensywnych działań w zakresie przechowywania ryb na skalę przemysłową, co sugeruje, że były one wykorzystywane jako część bardziej zróżnicowanej strategi żywieniowej, obejmującej zarówno polowania na duże zwierzęta, jak i zbieractwo. Zachowane szczątki pokazują, że dawne ludy Beringii stosowały bardziej zróżnicowane podejście do przetrwania, integrując okresowe łowienie ryb w swoje strategie łowiecko-zbierackie.
Odkrycia te mają daleko idące konsekwencje dla zrozumienia strategii adaptacyjnych ludzi wobec zmian środowiskowych w okresie przejściowym między plejstocenem a holocenem. Badanie podkreśla rolę ryb jako kluczowego zasobu w czasach stresu środowiskowego oraz ukazuje pomysłowość wczesnych społeczności ludzkich w dostosowywaniu się do zmieniających się krajobrazów.
Beringia, jako region bogaty w historie migracji ludzkich, staje się dzięki tym badaniom miejscem, które nie tylko opowiada o dawnych strategiach przetrwania, ale także dostarcza wiedzy na temat trwałych zmian kulturowych i ekologicznych, które kształtowały podróże naszych przodków.
Źródło informacji Science Advances